Precies vier jaar geleden hadden we onze eerste, aftastende zakenlunch. Op de Dag van de Ondernemer, kon het symbolischer? Die lunch dus, die er was gekomen nadat we elkaar enkele weken eerder als bij toeval op hetzelfde moment de vraag stelden: “Wat als we nu eens zouden samenwerken?”
We pingpongden wat ideeën heen en weer, sommige werden meteen en genadeloos afgeserveerd, andere sloegen we na een paar aarzelende pogingen alsnog in het net. Tot plots dat ene idee kwam, dat sterker werd bij iedere interactie, dat telkens met meer kracht en enthousiasme werd teruggeslagen en ook hoogte haalde, en we beiden wisten: dit is het, hiermee gaan we verder. We gingen gezwind naar huis voor de beslissende opslag. We pitchten het idee bij onze respectieve partners die kritisch op de baseline stonden te wachten, klaar om de bal zonder medelijden terug te kaatsen maar dat niet deden. Game. Set. And Match. We waren vertrokken.
Dat ik van sport en de daarbij horende metaforen houd, zover was u al. Maar als ik iets wil illustreren met dit stukje, is het wel de kracht van interactie. Net zoals een grote meerderheid van andere solo-entrepreneurs percipieerden we het gebrek aan interactie met collega’s soms – zeker niet altijd – als een nadeel aan onze job. Ja zeker, het heeft veel voordelen en is bijzonder lean (daar komen we later nog op terug) om van thuis uit te werken, maar let’s face it, alleen is ook maar alleen.
We schreven het hier al eerder: 1+1=3 en dat hebben we beiden vanaf dag 1 ervaren. Zoals het elke zichzelf respecterende brainstorm betaamt, bracht die allereerste sessie ons, meeliftend op elkaars ideeën, meteen een stuk verder dan we elk apart ooit waren geraakt en dat stemde ons lichtjes euforisch.
Als ik er nu op terugkijk hebben we tijdens die eerste lunch de regels van een succesvolle remue-méninges, zoals de Fransen dat zo mooi zeggen, vrij goed gevolgd. Onze voorbereidende fase hadden we al achter de rug, we begonnen dus met een heel duidelijke vraag aan ons overleg: “Hoe kunnen we onze complementaire kennis en competenties op het vlak van communicatie bundelen om een interessant en uniek product of service aan onze klanten aan te bieden? En wie zijn die klanten dan?”
Intuïtief pasten we tijdens de divergerende fase twee technieken door elkaar toe. Enerzijds gingen we ‘schaven’ aan de diensten die we elk apart al aanboden en anderzijds probeerden we meteen ook alle mogelijke obstakels te counteren (negatieve brainstorm).
Om dan tot slot in de convergerende fase voluit te gaan voor dat ene winnende idee. En dat na amper een paar uur pingpongen, want met z’n tweeën raak je verder dan alleen.